Toen ik een lichamelijk onderzoek had gehad als 12 jarig meisje waarin de gynaecoloog had bevestigd dat ik seksueel misbruikt was en meerdere keren was bevallen, durfde ik een aangifte aan. Tijdens de aangifte werd het lichamelijk onderzoek niet ontkend, maar er was geen verslaglegging van. Er was dus geen bewijs. Waar is de arts die dit onderzoek heeft gedaan? Is hij me vergeten of is hij bedreigd?

De moeder van een vriendinnetje van school merkte op dat ik vragen stelde over het feit dat ze elke dag een kopje thee met een koekje dronk met haar dochter, zodra ze uit school kwam. Ik vond het erg gezellig, maar ook erg raar. We hadden een kort gesprekje waarin ik aangaf dat ik deze momenten uit school niet had, maar meestal aan het werk moest. Er moest tenslotte iemand eten koken en het huis schoonmaken. Ze zei er verder niets van, maar ik werd niet meer uitgenodigd bij hun thuis om te komen spelen. Was ze bang voor me of bang om de wereld achter mijn verhaal te weten?

De gymdocent die mij altijd met blauwe plekken zag en steeds opnieuw een briefje aannam met een reden waarom niet mee kon gymen heeft nooit vragen gesteld. Vond hij het raar dat ik altijd zo bont en blauw was en vaak niet in staat was mee te doen?

Er ligt nu een onderzoeksrapport naar sadistisch misbruik, uitgevoerd door een niet onafhankelijke commissie, die het wegkijken van vreemde zaken nog makkelijker maakt.

Het is veilig om weg te kijken, te vergeten en door te gaan met het leven wat zo bekend is. Maar als er geen mensen opstaan die bepaalde situaties raar vinden, hoe kan ritueel misbruik dan ooit aan het licht komen?

Durf je iets raar te vinden?

Esther